Μεσάνυχτα στο Μετρό του Αγίου Δημητρίου. Βοήθησα μια κοπέλα που είχε λιποθυμήσει, μάλλον από υπερβολική δόση. Έμοιαζε αβοήθητη, το μάτι της ήταν άδειο, τα μέλη της είχαν λυθεί -άγριο θέαμα. Χυνόταν κυριολεκτικά στο πεζοδρόμιο. Κάλεσα το 166, περίμενα μια ώρα, τελικά πήρα το τελευταίο λεωφορείο αφήνοντάς την σε μια παρέα από πιτσιρίκια. Με καθησύχασαν, θα την πρόσεχαν. Αξιόπιστα μέσα στη χαζομάρα τους. Ελπίζω να γλίτωσε (δεν έμαθα ποτέ). Θα μπορούσαμε να την είχαμε αφήσει όλη νύχτα λιπόθυμη, εκτεθειμένη και τρομαγμένη. Στη μεγάλη πόλη ένα φάντασμα αλληλεγγύης πλανιέται. Και με κάνει να χαμογελώ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου