Γιώργος Σεφέρης, Μέρες Δ’, 16 Φεβρουαρίου 1925-17 Αυγούστου 1931

Τώρα που ξέρω πως δεν μπορώ να σε συναντήσω πουθενά, τι σε νοιάζει που βρίσκομαι. Εδώ ή εκεί η απουσία σου θα με βαραίνει, θα με κάνει όμοιο με τους άλλους ανθρώπους. 
Θυμάμαι εκείνη την τελευταία φορα' οι ψυχές μας βρισκόντουσαν τόσο δυνατά σφιγμένες από τον ενδεχόμενο χωρισμό, που τα κορμιά ελεύθερα στο στοιχείο τους, αυτά μόνο μας σμίγανε ακόμη.

Έπειτα βλέπω ακόμη τα χείλη και τα μάτια σου.
Τα τελευταία σου λόγια

Τα δάκρυα με πήραν πολύ αργότερα, τη νύχτα
Συλλογιζόμουν τους στενούς δρόμους όπου σε περίμενα
Θα είχαν πια σκοτεινιάσει. Αν δε σ’έβλεπα ήταν ζήτημα αποστάσεως. Πόσης απόστασης;